اما در این یادداشت ، مشخصا به یکی از ویژه ترین آثار شوانکمایر و شاید بهتریشنان رجوع خواهیم کرد. اثری کوتاه (حدودا هفده دقیقه ای) به نام غذا (Food).

این انیمیشن شامل 3 بخش اصلی است که به هرکدام جداگانه خواهیم پرداخت اما نکته ی اساسی که در مورد کلیت آن موجود است ، تمثیلی بودن آن است. درواقع شوانکمایر با دستمایه قرار دادن غذا و عمل “غذا خوردن” ، به تصویر کردن مسائل بزرگتر انسانی پرداخته. مخصوصا اینکه اصولا نیاز انسان به غذا و احساس گرسنگی او و همچنین وابستگی او به شکم ، یکی از منزجر کننده ترین و شاید حیوانی ترین حالات انسانی است که عصای دست شوانکمایر در این اثر شده است. حال اینکه هر وعده و هر کنش پیوسته به کدام معانی است را بررسی خواهیم کرد :

1- صبحانه

در بخش نخست با فضایی تقریبا اداری مواجهیم. ساختاری زنجیره ای از آدم ها که با لباس هایی نسبتا رسمی ، روبروی یکدیگر قرار میگیرند و تبدیل به “غذاساز” هم میشوند. ساختار زنجیره ای به این صورت است که هرکس غذای خود را طبق دستورالعمل هایی ، از درون طرف مقابلش دریافت میکند و پس از خوردن غذا خودش نیز تبدیل به یک دستگاه غذاساز میشود تا نفر بعدی از آن استفاده کند. آنچه که در سطوح زیرین این بخش از انیمیشن مشهود است ، نوعی انتقاد از مصرف گرایی انسان هاست ، و نه مصرف انسان از پیرامون خود که مصرف از خود انسان. “صبحانه” به یک فضای کاری/اداری لینک میشود که کارکنان متفاوت آن ، برای شروع روز خود ، از همکار دیگرشان مصرف غذایی میکنند. کنش ها نیز با خشونت همراه است ، بیرون کشیدن زبان ، ضربه محکم به سر ، لگد به پا ، در واقع مواجهه ی دو فرد با خشونت که صرفا برای دریافت یک سینی غذای مختصر شکل میگیرد ، انزجاری از جنس روابط کاری/اداری انسان هارا یادآور میشود که به شکل کنایه آمیزی نیز به زندان تشبیه شده. آنگاه که هر فرد پس از زد و خورد ها و صرف غذا ، با قلم ، روی دیوار روزشمارش را تکمیل میکند.